شعر شماره ۱۸
چندی است خدا به خواب من، اعجاز آمده است
در یک کرشمه به صورت پرواز آمده است
هر لحظه من می شنوم یک صدا از او
هر لحظه یک نگاه ، چه دمساز آمده است
اینجا محل رؤیت خورشید من بود
اینجا خدا برای دل پر آز آمده است
آیا بود که پس از خواب ناز بیداری؟!
گفت آن یکی خواب به از راز آمده است
سلطان علی نایبی
#سلطان_علی_نایبی #شعر
آتش زده ام اینک میخانه دیشب را
برباد فرستادم آن خانه دیشب را
از جام می دیشب بیزار شدم اینک
ویرانه نمودم من بتخانه دیشب را
هنگام دعا آمد دل سوی خدا آمد
من شمع شدم جانا، پروانه دیشب را
دریا به خروش آمد صد دیگ به جوش آمد
چون ترک نمودم من کاشانه دیشب را
مسجد چو سلامم داد از غنچه لب هایش
از ذهن برون کردم هر لحظه دیشب را
ای نایبی «صبح»آمد هنگامه نجوا شد
برخیز و فراموش کن غمخانه دیشب را
سلطان علی نایبی.
۱۹ تیرماه ۹۵-
#سلطان_علی_نایبی #شعر #میخانه‌دیشب
شعر شماره 11
تمام شــــــــــــــــب نگاهم خیــره گشته
به دنبال غــــــــــــــــم دیریــــــنه گشته
غم «عشـق خـــــــداوند» در سرم بود
از «اندیشه» گذشت در «سینه» گشته
ســـــــــلام من به «ابراهــــیم ادهـــم»
که در «بازارعشـــــــــق » آئینه گشته
سلام من به «مولانای بلـــــــــــــخی »
که زانویش زسجده «پینه» گشــــــــته
سلامی هم به «مـــــــــجنون» می نمایم
که خون از «عشق لیلی» دیــــــده گشته
بدان ای نایبی عاشــــــــــــق کسی است
که قلب او ز«عشق» بی کیــــــــــنه گشته
سلطان علی نایبی
۲۰ -۴- ۱۳۹۵
ساعت ۷:۴۸ بعد ازظهر
شعر شماره 10
در شــــلوغی بازی، توپ بازی ام گم شد
در میان آن شـــادی،توپ بازی ام گم شد
زنده از می ساقی،شــــــاد از دم مطرب
اوج بحث عــرفانی،توپ بازی ام گم شد
سرشکست در بازی،پای راست من زخمی
چشمهایم معـــیوب،توپ بازی ام گم شد
شعر حافظ و ســــعدی، مثــــنوی مولانا
در میان این اشـــعار، توپ بازی ام گم شد
واقعاً چه دنیایی است!این حقیقتی تلخ است
در غریــــــــــو آزادی، توپ بازی ام گم شد
نایبی بخوان روضــــه، نــه! ترانـــــه ای برگو
خاطرم شد آســــــــوده ،توپ بازی ام گم شد
سلطان علی نایبی
۲۱،۴،۱۳۹۵ ساعت ۹:۲۵ شب
پنج شنبه ۲۴-۵- ۱۳۹۵
#سلطان_علی_نایبی #شعر
شعر شماره ۸
مکتب عشق و شهادت مکتب بلخی است
بشر و دین و هدایت،هدف بلخی است
صوفیا خرقه به درآر که بلخی گفته است :
خرقه بی «عشق الهی» ثمر تلخی است.
سلطان علی نایبی.
سال ۹۴
#سلطان_علی_نایبی #شعر
شعر شماره ۷
بده مارا سَر و سامُو خــــــــدایا
یکی پیمانه، پُر تامُو خـــــــــدایا
هَزاره، زیر زخم و درد و رنجَه
بده مَرهم، بده دارو، خــــــــــدایا
سلطان علی نایبی
۱۰ـ۵ـ۱۳۹۵
شعر شماره ۵
ای مردم هَزاره، یَک دل و یَک صـــدا شویـــد
بر آسمان هفتــــــــمین بر بال ها، رَها شویــــد
حفظ ادب،شـــــرم قــلم،روح سخن ، دربینتان
هرگز نگردد دور تا ، یک الگوی عُـــلیا شوید
داعش به سمت چپ بود،درسمت راستت طالبان
ای هوشمند ای هوشیار،برخیز تا بینا شوید
پرواز وحدت شما امری ضروری گشته است
بر دشمنان مشترک آن گاه بی پروا شوید
این جا صدای حنجره هرگز نگردد بیش از حدّ
فریاد را بر دشمنان،غرّاتر از میـــنا شوید
سلطان علی نایبی
۱۶ـ۵ـ۱۳۹۵
#سلطان_علی_نایبی #شعر #وطن
شعر شماره 4
تمام این جهان خونبار گشته است
دل مظلوم زغم غمبار گشته است
کجایند عقلهای آدمی زاد؟!
گمانم عقل ها بیمار گشته است
سلام من به یک وجدان بیدار
زخواب غفلت او بیدار گشته است.
#سلطان_علی_نایبی #شعر
13_6_1395
شعر شماره 3.
بیا که روضه بخوانیم برای دولت یار
بیا که نوحه سرائیم ، زهجر او بسیار
بیا دمی بنشینیم به دور خانه مظلوم
و اشک و مویه کنیم برای او هر بار
نه اشک، بلکه برایش قیام باید کرد
و هرچه خانه ظالم،بیا کنیم رگبار
ببین برای عدالت چه ها برفت بر دل
ببین تو قلب پریش و دوچشم من غمبار
دعای نیمه شب و ظلم،چگونه می گنجد؟
در این خرابه دلت،ای برادر بیمار!؟
دمی جلا بده این درون قاطی را
بیا بکش نفس امّاره ات، بر دار.
شاعر : سلطان علی نایبی
سه شنبه ۱۶ شهریور ۱۳۹۵
#سلطان_علی_نایبی #شعر
شعر شماره 2.
چاره ای نیست جز تحمل این هستی پر از تکرار
و چند صباح ، در این جهان در گذر بی قرار
و خنده ها و گریه های موقّتی که می رود
حتّی، نگاه خسته آن دوست همیشه یار
