شعر شماره 2.
چاره ای نیست جز تحمل این هستی پر از تکرار و چند صباح ، در این جهان در گذر بی قرار و خنده ها و گریه های موقّتی که می رود حتّی، نگاه خسته آن دوست همیشه یار
چهارشنبه ۱۷ شهریور ۱۳۹۵
منبع :
#سلطان_علی_نایبی #شعر