شعر شماره 2.

چاره ای نیست جز تحمل این هستی پر از تکرار
و چند صباح ، در این جهان در گذر بی قرار
و خنده ها و گریه های موقّتی که می رود
حتّی، نگاه خسته آن دوست همیشه یار

چهارشنبه
۱۷ شهریور ۱۳۹۵

منبع :

#سلطان_علی_نایبی #شعر